Ik ben opgeleid in wat officieel heet “Strategisch Coachen”. Als ik iemand coach, dan doe ik dat doelgericht. Soms is het een medewerker/manager met een eigen vraag, maar in mijn praktijk is het meestal de leidinggevende die graag ‘iets’ wil van een medewerker. In dat geval start ik in een driegesprek met een vrijblijvende kennismaking en oriëntatie. Dat is ook het moment dat we gezamenlijk de wens tot verandering verkennen en de wederzijdse verwachtingen onderzoeken. Daarna nemen we allemaal een paar dagen bedenktijd. Pas na die paar dagen besluiten alle betrokkenen (!) of er voldoende vertrouwen is om een coachingstraject aan te gaan. Zo’n traject duurt normaal gesproken vijf tot maximaal zeven gesprekken.

In mijn praktijk is door de jaren heen op natuurlijke wijze een soort ‘specialisatie’ ontstaan. Ik coach vooral hoog opgeleide mensen die werken in een technische omgeving. Dat zal zeker ook te maken hebben met het feit dat ik veel advieswerk in productiebedrijven doe, maar ik merk ook dat mijn analytische benadering voor deze mensen goed werkt. Ik geef bewust vaak ‘ondertiteling’ bij wat ik zeg en dat wordt gewaardeerd.

In de coaching staan steeds twee zaken voorop: de coachee en de taak waar hij/zij voor staat. Alleen maar aandacht voor de coachee gaat meer in de richting van therapie of counseling. En alleen maar aandacht voor de taak is eerder training of instructie. Het gaat in mijn aanpak om het veld ertussen: de combinatie van persoon en taak.

Het onderliggende concept van Strategisch Coachen bestaat uit vier velden waarbinnen je steeds op een andere manier contact maakt met de coachee: denken, voelen, willen en doen. De achtergrond daarvan is dat ik als coach blijf sturen op het afgesproken doel van de coaching. Uiteindelijk gaat het erom dat de coachee ‘iets’ gaat doen of laten wat hij eerder nog niet deed of liet!